1 Hér er reyndar velt upp ævaforni spurningu um það hvað sé list og hvað sé það ekki. Með þessu dæmi er hins vegar tekið fremur algilt dæmi þar sem við viðurkennum öll að tónlist er einhverskonar hljóð, að minnsta kosti eins og hún er í dag. Það sem margir myndu ef til vill setja út á væri vitneskjan um verk eins og 4´33´´eftir John Cage. Það sem vakti hins vegar fyrir honum var að vekja athygli á þeim hljóðum sem eru í kringum okkur, sem gefur það til kynna að öll tónlist, hvort sem hún er byggð á einhverskonar nótnamyndun eða hljóði, er í öllum tilvikum hugsuð sem einhverskonar áreiti á eyrun.
2 Eitt skýrasta dæmið um þessa þróun eru sjálfshjálparbækur sem streyma á markaðinn, sem fjalla um vandamál flytjenda við það að koma fram og hvernig eigi að yfirvinna þær hindranir. Svo má einnig sjá það í aukinni notkun á betablokkurum sem gera það að verkum að lækka hjartsláttinn svo að flytjandinn hafi meiri stjórn á hreyfingum sínum. Allt þetta stuðlar að því að fleiri og fleiri taka því sem sjálfsögðum hlut að valdahlutfallið eigi að vera á þessa leið.
3 Sem samanstendur af fólki sem samsamar sig með honum, og tekur þar af leiðandi stöðu nágrannans í táknheimi flytjandans.
4 Má þar nefna meðal annars Sinfonia eftir Luciano Berio þar sem hann tekur ýmiskonar verk og setur þau í nýtt samhengi með því að láta spila þau samtímis, hefur það verk einnig verið gagnrýnt af þessari ástæðu. Hvort þetta sé gagnrýnisvert er ekki hlutverk þessarar ritgerðar, þó má nefna það að Berio er í raun að varða veginn með þessu verki þar sem það er samið um miðbik síðustu aldar, nokkuð áður en menn byrja að tala um afbyggingu.
5 „The ultimate point of irreconciliable difference between psychoanalysis and feminism is that of rape (and/or the masochist fantasies that sustain it). For standard feminism, at least, it is an a priori axiom that rape is a violence imposed from without: even if a woman fantasizes about being raped, this only bears witness to the deplorable fact that she has internalized the male attitude. The reaction is here one of pure panic: the moment one mentions that a woman may fantasize about being raped or at least brutally mishandled, one hears the objections: 'This is like saying that Jews fantasize about being gassed in the camps, or African-Americans fantasize about being lynched!' From this perspective, the split hysterical position (that of complaining about being sexually misused and exploited, while simultaneously desiring it and provoking a man to seduce her) is secondary, while for Freud, it is primary, constitutive of subjectivity. Consequently, the problem with rape for Freud is that it has such a traumatic impact not simply because it is a case of such brutal external violence, but because it also touches on something disavowed in the victim herself. So when Freud writes, 'If what [neurotics] long for the most intensely in their phantasies is presented them in reality, they none the less flee from it', his point is not merely that this aversion occurs because of censorship, but, rather, that the core of our fantasy is unbearable to us. (Of course, this insight in no way justifies rape along the infamous lines 'she just got what she fantasized about...' - if anything, it makes it more violent: what could be more brutal than to impose on someone the traumatic core of his/her fantasy?)“ Slavoj Zizek – „Are We Allowed To Enjoy Daphnée du Maurier?.” http://www.lacan.com/zizdaphmaur.htm#5.
6 Eða „íhlustum“ sem gæti verið ágætis staðgengill hér.
7 Heidegger, Martin. Basic writings : from Being and time (1927) to The task of thinking (1964). Rev. and expanded ed. New York: Harper Perennial Modern Thought, 2008. Bls. 143
8 Benjamin, W. (2000). Listaverkið á tímum fjöldaframleiðslu sinnar. (Á. Óskarsson, & H. Sveinsson, Þýð.) Reykjavík: Bjartur - ReykjavíkurAkademían. Bls.16 - 17
9 Þegar við höfum eitthvað efni í höndunum sem býður uppá einhverskonar sköpun af hálfu lesandans, þá stöndum við frammi fyrir skrifanlegum texta. Á hinn bóginn þegar talað er um lesanlegan texta þá er það eitthvað sem er lokað fyrir frekari sköpun, sem gerir virkni þess texta nánast að engu.
10 Hér er verið að vitna í hugmyndir Levi-strauss um díakróník og synkrónik, og er þá verið að leiða líkum að því að það sem sýnir báða þessa eiginleika er fast í tíma og rúmi og geti þar af leiðandi ekki lifað eins og tungumálið gerir að kröfu í díakróník sinni.
11 Sjá nánar;
Poe, Edgar Allan. Tales of Mystery and Imagination. Gardners Books, 2008.
12 Žižek, Slavoj. Enjoy your symptom! : Jacques Lacan in Hollywood and out. Routledge classics ed. New York: Routledge, 2008. Bls. 8
13 Lumen er verk sem Franco Donatoni samdi í kjölfar dauða vinar síns, Luigi Dallapiccola. Sögusagnir hafa verið á kreiki um að Donatoni hafi notast við skyssur sem lágu á skrifborði Dallapiccola, þegar hann dó, sem aðalefnivið tónverksins. Hér mun þessi flökkusaga þjóna tilgangi staðreynda í dæminu sem notast er við.
14 Žižek, Slavoj. Óraplágan. Reykjavik: Hiđ íslenzka bókmenntafélag, 2007. Bls. 384 - 387
15 Žižek, Slavoj. Óraplágan. Reykjavik: Hiđ íslenzka bókmenntafélag, 2007.
Bls. 370 (áherslur gerðar af höfundi)
16 Derrida, Jacques. The gift of death &, Literature in secret. 2nd ed. Chicago: University of Chicago Press, 2008. Bls. 40
17 „True, there lies a hidden in nature a rift-design, a measure and a boundary equally certain that this art hidden in nature becomes manifest only through the work, because it lies originally in the work.“ Heidegger, Martin. Basic writings : from Being and time (1927) to The task of thinking (1964). Rev. and expanded ed. New York: Harper Perennial Modern Thought, 2008. Bls. 195
18 „Skrif nútimans eru sannarlega sjálfstæðar lífverur sem vaxa í kringum bókmenntaathöfnina, skreyta hana með gildum sem eru önnur en markmið hennar, skuldbinda hana í sífellu til tvöfaldra lífshátta og leggja yfir innihald orðanna ógagnsæ tákn sem bera með sér sögu, annnarrar gráðu samkomulag eða frelsun, þannig að við aðstæður hugsunarinnar blandast að auki örlög formsins, sem oft víkja frá hinu fyrra og bætast alltaf við það.“
Barthes, Roland. Skrifað við núllpunkt / Roland Barthes ; íslensk þýðing Gauti Kristmannsson og Gunnar Harðarson ; [ritstjóri Ástráður Eysteinsson ; ritstjóri ritraðar Guðni Elísson]. Reykjavík: Háskólaútgáfan, 2003. Bls. 103
19 Deleuze, G., & Guattari, F. (1983). A thousand Plateaus. (B. Massumi, Þýð.) Minneapolis: University of Minnesota Press.
20 Verkið er í heild sinni, með leiðbeiningum, í viðauka I. Hin verkin eru í réttri röð í viðauka II og III.
21 Hér er ég að notast við þá aðferðafræði sem Stravinsky nýtti sér í Variations – Aldous Huxley in memoriam, og set hana í annað samhengi sem betur nýtist í þessu tilfelli
22 Þess er vert að geta að Followings er hluti af stærra verkefni sem er ennþá í þróun og þessi nálgun á nótnaskrift er byggð að miklu leyti á strengjakvartett (String Quartet Exercises out of Songs 1974 – 76) eftir Christian Wolff þar sem þesskonar nótnaskrift sem er í þessu verki er notuð á svipaðan máta. Þó er ekki haldið í sömu nákvæmni í Followings, þar sem það myndi ekki þjóna lokaniðurstöðunni
2 Eitt skýrasta dæmið um þessa þróun eru sjálfshjálparbækur sem streyma á markaðinn, sem fjalla um vandamál flytjenda við það að koma fram og hvernig eigi að yfirvinna þær hindranir. Svo má einnig sjá það í aukinni notkun á betablokkurum sem gera það að verkum að lækka hjartsláttinn svo að flytjandinn hafi meiri stjórn á hreyfingum sínum. Allt þetta stuðlar að því að fleiri og fleiri taka því sem sjálfsögðum hlut að valdahlutfallið eigi að vera á þessa leið.
3 Sem samanstendur af fólki sem samsamar sig með honum, og tekur þar af leiðandi stöðu nágrannans í táknheimi flytjandans.
4 Má þar nefna meðal annars Sinfonia eftir Luciano Berio þar sem hann tekur ýmiskonar verk og setur þau í nýtt samhengi með því að láta spila þau samtímis, hefur það verk einnig verið gagnrýnt af þessari ástæðu. Hvort þetta sé gagnrýnisvert er ekki hlutverk þessarar ritgerðar, þó má nefna það að Berio er í raun að varða veginn með þessu verki þar sem það er samið um miðbik síðustu aldar, nokkuð áður en menn byrja að tala um afbyggingu.
5 „The ultimate point of irreconciliable difference between psychoanalysis and feminism is that of rape (and/or the masochist fantasies that sustain it). For standard feminism, at least, it is an a priori axiom that rape is a violence imposed from without: even if a woman fantasizes about being raped, this only bears witness to the deplorable fact that she has internalized the male attitude. The reaction is here one of pure panic: the moment one mentions that a woman may fantasize about being raped or at least brutally mishandled, one hears the objections: 'This is like saying that Jews fantasize about being gassed in the camps, or African-Americans fantasize about being lynched!' From this perspective, the split hysterical position (that of complaining about being sexually misused and exploited, while simultaneously desiring it and provoking a man to seduce her) is secondary, while for Freud, it is primary, constitutive of subjectivity. Consequently, the problem with rape for Freud is that it has such a traumatic impact not simply because it is a case of such brutal external violence, but because it also touches on something disavowed in the victim herself. So when Freud writes, 'If what [neurotics] long for the most intensely in their phantasies is presented them in reality, they none the less flee from it', his point is not merely that this aversion occurs because of censorship, but, rather, that the core of our fantasy is unbearable to us. (Of course, this insight in no way justifies rape along the infamous lines 'she just got what she fantasized about...' - if anything, it makes it more violent: what could be more brutal than to impose on someone the traumatic core of his/her fantasy?)“ Slavoj Zizek – „Are We Allowed To Enjoy Daphnée du Maurier?.” http://www.lacan.com/zizdaphmaur.htm#5.
6 Eða „íhlustum“ sem gæti verið ágætis staðgengill hér.
7 Heidegger, Martin. Basic writings : from Being and time (1927) to The task of thinking (1964). Rev. and expanded ed. New York: Harper Perennial Modern Thought, 2008. Bls. 143
8 Benjamin, W. (2000). Listaverkið á tímum fjöldaframleiðslu sinnar. (Á. Óskarsson, & H. Sveinsson, Þýð.) Reykjavík: Bjartur - ReykjavíkurAkademían. Bls.16 - 17
9 Þegar við höfum eitthvað efni í höndunum sem býður uppá einhverskonar sköpun af hálfu lesandans, þá stöndum við frammi fyrir skrifanlegum texta. Á hinn bóginn þegar talað er um lesanlegan texta þá er það eitthvað sem er lokað fyrir frekari sköpun, sem gerir virkni þess texta nánast að engu.
10 Hér er verið að vitna í hugmyndir Levi-strauss um díakróník og synkrónik, og er þá verið að leiða líkum að því að það sem sýnir báða þessa eiginleika er fast í tíma og rúmi og geti þar af leiðandi ekki lifað eins og tungumálið gerir að kröfu í díakróník sinni.
11 Sjá nánar;
Poe, Edgar Allan. Tales of Mystery and Imagination. Gardners Books, 2008.
12 Žižek, Slavoj. Enjoy your symptom! : Jacques Lacan in Hollywood and out. Routledge classics ed. New York: Routledge, 2008. Bls. 8
13 Lumen er verk sem Franco Donatoni samdi í kjölfar dauða vinar síns, Luigi Dallapiccola. Sögusagnir hafa verið á kreiki um að Donatoni hafi notast við skyssur sem lágu á skrifborði Dallapiccola, þegar hann dó, sem aðalefnivið tónverksins. Hér mun þessi flökkusaga þjóna tilgangi staðreynda í dæminu sem notast er við.
14 Žižek, Slavoj. Óraplágan. Reykjavik: Hiđ íslenzka bókmenntafélag, 2007. Bls. 384 - 387
15 Žižek, Slavoj. Óraplágan. Reykjavik: Hiđ íslenzka bókmenntafélag, 2007.
Bls. 370 (áherslur gerðar af höfundi)
16 Derrida, Jacques. The gift of death &, Literature in secret. 2nd ed. Chicago: University of Chicago Press, 2008. Bls. 40
17 „True, there lies a hidden in nature a rift-design, a measure and a boundary equally certain that this art hidden in nature becomes manifest only through the work, because it lies originally in the work.“ Heidegger, Martin. Basic writings : from Being and time (1927) to The task of thinking (1964). Rev. and expanded ed. New York: Harper Perennial Modern Thought, 2008. Bls. 195
18 „Skrif nútimans eru sannarlega sjálfstæðar lífverur sem vaxa í kringum bókmenntaathöfnina, skreyta hana með gildum sem eru önnur en markmið hennar, skuldbinda hana í sífellu til tvöfaldra lífshátta og leggja yfir innihald orðanna ógagnsæ tákn sem bera með sér sögu, annnarrar gráðu samkomulag eða frelsun, þannig að við aðstæður hugsunarinnar blandast að auki örlög formsins, sem oft víkja frá hinu fyrra og bætast alltaf við það.“
Barthes, Roland. Skrifað við núllpunkt / Roland Barthes ; íslensk þýðing Gauti Kristmannsson og Gunnar Harðarson ; [ritstjóri Ástráður Eysteinsson ; ritstjóri ritraðar Guðni Elísson]. Reykjavík: Háskólaútgáfan, 2003. Bls. 103
19 Deleuze, G., & Guattari, F. (1983). A thousand Plateaus. (B. Massumi, Þýð.) Minneapolis: University of Minnesota Press.
20 Verkið er í heild sinni, með leiðbeiningum, í viðauka I. Hin verkin eru í réttri röð í viðauka II og III.
21 Hér er ég að notast við þá aðferðafræði sem Stravinsky nýtti sér í Variations – Aldous Huxley in memoriam, og set hana í annað samhengi sem betur nýtist í þessu tilfelli
22 Þess er vert að geta að Followings er hluti af stærra verkefni sem er ennþá í þróun og þessi nálgun á nótnaskrift er byggð að miklu leyti á strengjakvartett (String Quartet Exercises out of Songs 1974 – 76) eftir Christian Wolff þar sem þesskonar nótnaskrift sem er í þessu verki er notuð á svipaðan máta. Þó er ekki haldið í sömu nákvæmni í Followings, þar sem það myndi ekki þjóna lokaniðurstöðunni